می شود آب نوشت

می شود رود سرود

می شود پرواز کشید

می شود اشک نبود

من اگر نی، از تالاب باشم می نویسم آب را

من اگر ماهی باشم، می سرایم رود را

من اگر طرلان باشم، می کشم پرواز را

من اگر ماهی و تالاب و طرلان نباشم همه اشک می شوم از سکوت طبیعت وجودم...

جهان از دور یک کره گرد به رنگ سبز و آبی است. آبی رنگ آسمان و دریاست، رنگ آرامش. سبز به رنگ چمن زار و جنگل است. زنجیره ای به هم پیوسته و در عین لطافت آرامش و سادگی، بسیار پیچیده. مجموعه ای از نگاه ها و صدا های طبیعت نشینان. آوای گرگ در ماه کامل، نگاه نگران غزال به آسمان، پرش یوز از آبگیر، صدای خنده بی صدای درختان و اشک خشک ماهی در آب... همه تصویر های آرام و بی صدایی است از روح پاک طبیعت. زیستن در زیست گاهی که زیست دانان آن را محیط زیست نامیدند. 

روز جهانی محیط زیست، فقط یک روز در تقویم با این نام وجود دارد. هر روز در محیطی زیست می کنیم که فقط یک روز را به نامش گذاشته ایم. ای کاش در این روز هیچ درختی از زمین جدا نمی شد، هیچ دودی به هوا نمی رفت، هیچ حیوانی شکار نمیشد. ای کاش قانونی بود که همه را به کاشتن درخت در این روز نیل میداد. اگر این چنین میشد تقریبا 8 میلیارد درخت در یک روز به درختان این کره خاکی می پیوست .................. 

ای کاش هر روزمان روز جهانی محیط زیست بود.

مادر بزرگ همیشه می گفت ای کاش را کاشتم، اما سبز نشد. ای کاش این ای کاش های من سبز شوند.